Kale takken wiegen gestaag in het bos. Een uil roept in de verte. De maan verschijnt vanachter een donkere wolk. De wind steekt op en de takken klauwen in de lucht.. Gehaast wandel -strompel- ik op een nauwelijks zichtbaar pad. Een gehavend houten huisje doemt op. De deur hangt uit zijn hengsels en klopt ritmisch tegen de wand. Ik ga binnen. Als ik me omdraai zie ik mijn voetstappen in een dikke laag stof. Vreemd, maar ze lijken langzaam te vervagen. Ik kijk verder en probeer het deurgat te onderscheiden. Ik zie het niet meer. Het is donker in de hut maar toch zie ik langzaam een spinnetje afdalen vantussen de vermolmde houten balken. Hierdoor merk ik mijn bron van licht op. Een klein gat in het dak van het bouwsel laat een klein beetje maanlicht door. Ik verken vlug mijn omgeving. Een tafel met 1 enkele stoel, een plank aan de muur met daarop..... Net op dat moment schuift een wolk voorbij de maan. Enkele minuten sta ik alleen in het pikkedonker met niks anders dan mijn rochelende ademhaling die de beklemmende stilte verstoort. De maan komt weer tevoorschijn.



Pfff ik haat plotseling wakker worden!
- posted by Weetniet @ 2:12 p.m. |